Job
Waarom de rechtvaardige moet lijden.....
Het boek Job wordt onder de Hebreeuwse poëzie gerekend, dat geen ritme of rijm kent. De basisstructuur is parallelisme. Het gaat meer om de ordening van gedachten dan van woorden. Veel voorkomende vormen van parallelisme zijn synoniemen, waarvan de tweede zin de eerste herhaalt (Zie Job 3:11-12; 4:17). Er is ook een antithetisch parallelisme, waarin de tweede zin een contrast vormt met de eerste, om deze te beklemtonen (Job 42:5}
Het boek Job behandelt een onthullend, diepzinnig onderwerp: waarom moet een rechtvaardig mens lijden? De drie vrienden van Job geven hetzelfde antwoord. Hoofdstuk 3:31: lijden is het gevolg van de zonde. Een vierde raadgever, Elihu, verklaart dan dat beproevingen dikwijls een middel zijn om de rechtvaardige te louteren. Door Gods antwoord uit de storm, hoofdstuk 38-41, werd Job ertoe gebracht zich nederig te verfoeien in relatie tot Gods majesteit, Job 42:1-6. Zijn zelfverloochening en geestelijke loutering waren het begin van zijn herstel en zegening.
(Ontleend aan 'Klein Bijbels Handboek).
Het boek Job wordt terecht gezien als een meesterwerk van Hebreeuwse poëzie en westerse literatuur. Maar we willen deze waargebeurde geschiedenis vooral zien als een metafoor van het lijden van Gods volk.
Dat Job een historisch persoon is geweest, blijkt o.a. uit de Bijbel zelf.
Ezechiël 14:14 Al zouden te midden ervan deze drie mannen zijn, Noach, Daniël en Job, dan zouden zij alleen door hun gerechtigheid hun eigen leven redden, spreekt de Heere HEERE.
Jakobus 5:11 Zie, wij prijzen hen gelukzalig die volharden. U hebt gehoord van de volharding van Job, en u hebt de uitkomst van de Heere gezien, dat de Heere vol ontferming is en barmhartig.
In de eerstgenoemde tekst wordt Job in één adem met Noach en Daniël genoemd. Deze drie mannen waren rechtvaardige mannen. Als Job dan geen historisch persoon is geweest, waren Noach en. Daniël dan ook geen historische personen? In de tweede geciteerde tekst lezen we, dat de apostel Jakobus Job tot een voorbeeld van volharding stelt.
De tijd waarin dit speelt is vermoedelijk het tijdperk van Genesis, toen Israël in Egypte was en Jozef al overleden was. Eén van Job's vrienden was Elifaz, een zoon van Ezau en de vader van Amalek.
Voorwoord van Jur.....
Zijn we vrienden van Israël?
Het volk Israël van onze tijd wordt opnieuw geslagen. Velen die hun familieleden zijn kwijt geraakt geloven niet meer in de God van Israël. Het verdriet blokkeert. Zij kunnen na alles wat hun is overkomen niet meer geloven in een liefdevolle God. Ze zijn gebroken.
We kunnen van alles voor hen willen organiseren, hoe goed bedoeld ook, maar dat kan hun pijn niet wegnemen. En deze mensen die zo in verdriet gedompeld zijn hebben vroeger het boek Job waarschijnlijk ook wel gelezen. Ze kwamen Jobs uitspraak tegen waarin hij zegt:
Job 1:21 En hij zei: Naakt ben ik uit de buik van mijn moeder gekomen en naakt zal ik daarheen terugkeren. De HEERE heeft gegeven en de HEERE heeft genomen; de Naam van de HEERE zij geloofd!
In de historie van het Oude Testament is Job de grote lijder geweest, want op hem is de satan met al zijn kracht losgelaten. Job is neergeworpen geweest in de diepste diepte van het menselijk lijden.
Op dit Israël wordt eveneens de satan losgelaten en wie kan dan troosten?
De vrienden van Job konden dat in ieder ieder geval niet. Ze verzwaarden alleen maar Zijn lijden.
Ook wij noemen ons graag: 'VRIENDEN VAN ISRAËL' !
Israël staat alleen zoals Job alleen kwam te staan.
Zullen we het boek Job eens doorbladeren?
