To translate this page into different languages, click here!

Exodus 34 - Vernieuwing van het verbond

Integendeel Yeshua veroordeelt de overleveringen (Markus 7:7-9) en beroept zich op wat Mozes heeft geschreven (Lukas 24:27 en 44).  In vers 28 lezen we dat de stenen tafelen door God Zelf met de vinger zijn beschreven. Dat wordt bevestigd in Exodus 31:18 en Exodus 32:15,16  en in Deut. 9:10

Wat een geweldigde belofte houdt Gods Verbond in:

Als ik dit lees dan weet ik dat ook degenen van onze generatie die op Hem vertrouwen,  de wonderen gezien hebben in Gods Woord, in de geschiedenis en die wonderen uiteindelijk tot vervulling gaan zien komen in het Koninkrijk van God dat spoedig zal aanbreken.  Maar voor het zover is, zal er eerst nog het één en ander moeten gebeuren. We moeten geen verbond sluiten met de wereld, de politiek, of de wereld in de kerk, want dat zal een valstrik zijn. De Amalekieten worden straks verdreven onder leiding van Koning Yeshua HaMashiach, die Zijn engelen daarvoor zal uitsturen. We zullen de sabbat met vreugde gaan vieren. Het staat vier keer vermeld dat Gods vinger dat gebod heeft opgeschreven! 

Wie ben je mens, om dat naast je neer te leggen?

Ook de Bijbelse feesten moeten in ere hersteld worden.  Zo is dat verbond met Israël ook op hen van toepassing die door Yeshua HaMashiach zijn geënt op de Edele Olijf.

(Bovenstaande bevindingen van Rick Spurlock in schema gezet)

Hoofdstuk 34 sluit aan op het vorige hoofdstuk. Mozes is in opdracht van God opnieuw de Sinaï opgeklommen. Hij mocht geen anderen meenemen. God zorgde ervoor dat de nieuwe stenen tafelen die Mozes meebracht, opnieuw door Hem beschreven werden. Het zijn woorden "zwart op wit" rechtstreeks van de Almachtige. En dan openbaart God zich als de vergevende, genadige God. Het zijn prachtige woorden die Hij uitspreekt. Er lijkt een wending te zijn gekomen in de omgang tussen God en Zijn volk. Tony Robinson beschrijft dat in zijn studie over de parasha Ki Tissa. In het eerste verbond lag de nadruk meer op vergelding (Exodus 23:20-24 en Exodus 32:7-10) en bij het vernieuwde verbond op genade en vergeving (Exodus 33:19-34:7). 

Tony R. noemt de volgende voorbeelden:
1. In plaats van Zichzelf nu als een jaloers God te beschrijven, beschrijft Hij Zichzelf nu als een barmhartig God!
2. In plaats van bereidheid om zonde te bestraffen, beschrijft Hij nu Zichzelf als iemand die er naar verlangt om ongerechtigheid, overtreding en zonde te vergeven!
3. In plaats van alleen genade te tonen aan hen die Hem liefhebben, is nu de mogelijkheid geopend dat Hij genade zal betonen aan duizenden. Hij is nu overvloedig in goedertierenheid en trouw!

(Toch sprak YHWH eerder ook al over duizenden: Exodus 20:6 maar Die barmhartigheid doet aan duizenden van hen die Mij liefhebben en Mijn geboden in acht nemen.)

Het verbond bevat natuurlijk beide aspecten. Ik geloof niet dat God intussen veranderd is, uiteindelijk is de hele uitleiding uit Egypte genade. Maar na straf op de zonde: de 3.000 zondaars die gedood waren, na het berouw is er een nieuw begin, waarvan het volk de principes moet leren. Wat betreft Mozes werd meerdere malen gezegd dat hij "genade had gevonden in de ogen van God". 

Als God dan zijn eigenschappen van genade en vergeving bekend maakt buigt Mozes zich neer en maakt aanspraak op die genade. Opnieuw stelt hij als middelaar de vraag: "Heere, als ik nu genade in Uw ogen gevonden heb, laat de Heere dan toch in ons midden meegaan. Zeker, het is een halsstarrig volk, maar vergeef onze ongerechtigheid en onze zonde, en neem ons aan als Uw erfelijk bezit."  God had hem al gevraagd: "Moet Mijn aangezicht meegaan om u gerust te stellen?" Een vraag die al een belofte inhield. Maar nu krijgt Mozes duidelijkheid. Nu kan hij weten wat Gods leiding op deze woestijntocht inhoudt:
Exodus 34:10. Toen zei Hij: Zie, Ik sluit een verbond; ten overstaan van heel uw volk zal Ik wonderen doen, zoals die op de hele aarde en onder welk volk ook nog nooit tot stand gebracht zijn. Ja, heel het volk, in het midden waarvan u verkeert, zal de daden van de HEERE zien, want het is ontzagwekkend wat Ik met u ga doen.

Vervolgens worden de tien geboden verder uitgebreid en/of uitgediept:

Er wordt wel eens gezegd dat er 10 andere geboden werden gegeven. Uit Deuteronomium 10:4 valt af te leiden dat God zowel de eerste als de tweede versie van de Tien Woorden eigenhandig schreef (beide volgens de tekst van Exodus 20, de ‘bekende Tien Geboden’): 

Deuteronomium 10:4 Toen schreef Hij op de tafelen, overeenkomstig de eerste tekst, de Tien Woorden die de HEERE tot u gesproken had op de berg, vanuit het midden van het vuur, op de dag dat u daar bijeenkwam; en de HEERE gaf ze aan mij.

Over het laatste punt, het koken van een bokje is al veel gezegd. In Israël is men wel heel ver gegaan in de interpretatie van dit gebod en hebben de mensen daar twee keukens, want melk/melkproducten en vlees kunnen niet met elkaar gecombineerd worden.

Bijbelteksten gaan vaak een eigen leven gaan leiden als men ze geïsoleerd leest, maar als wij ze in hun context lezen komen wij dikwijls tot hele andere inzichten. Zo blijkt in dit geval, dat het gebod: “Gij zult een bokje niet koken in de melk van zijn moeder” de beide keren dat het in Exodus wordt aangehaald, in direct verband staat met de feestoffers in de voorgaande verzen. Het staat daar niet zonder reden. Het verwijst naar een maaltijd volgens oosters spiritueel gebruik. Het heeft niets te maken met het vermengen van melk en vlees. Het koken van een bokje in de melk van zijn moeder was in die tijd een vruchtbaarheidsritueel volgens de riten van heidense religies en was dus afgoderij. Het was daarom voor Gods volk verboden. Het gaat dus met name om de handeling van het koken van een bokje in de melk van zijn eigen moeder en niet om koffie met koffiemelk,  een ijsje na de vleesmaaltijd of een pizza met zowel kaas als vlees.

Toen Mozes weer beneden kwam met de nieuwe stenen tafelen glansde zijn gezicht zodanig, dat men daar bang voor werd. Ze durfden niet dicht bij hem te komen.  Ik stel me voor dat de gezichten van Adam en Eva ook glansden als gevolg van hun gesprekken met God. Die glans verdween toen ze gezondigd hadden en ze ontdekten dat ze naakt waren. 
Ezechiël beschrijft in hoofdstuk 10 van zijn boek de glans van de heerlijkheid des HEEREN die hij in een visioen zag:
Ezechiël 10:4 Toen verhief de heerlijkheid van de HEERE zich van boven de cherub naar de drempel van het huis. Daarop werd het huis vervuld met de wolk en de voorhof was vol van de lichtglans van de heerlijkheid van de HEERE.

En in onze eeuwige toekomst zullen we hen ontmoeten die stralen:

Daniël 12:3 De verstandigen zullen blinken als de glans van het hemelgewelf, en zij die er velen rechtvaardigen, als de sterren, voor eeuwig en altijd.
Ook Yeshua verscheen in glans bij de verheerlijking op de berg:

Lukas 9:29 En het gebeurde terwijl Hij bad, dat de aanblik van Zijn gezicht veranderd werd en Zijn kleding blinkend wit werd.

Mozes moest een doek voor zijn gezicht doen, als hij de mensen ontmoette, want ze konden die heerlijkheid niet verdragen.
Maar men begreep wel dat Mozes echt met God had gesproken en dat die woorden van levensbelang voor hen waren.

............en hij gebood hun alles wat de HEERE met hem besproken had op de berg Sinaï.

Tot slot een opmerking over Exodus 34:33

Dit is Gods opdracht om het wekenfeest te houden. Het is een oogstfeest nu het koren van het land is gehaald. Het was ook deze  feestdag die op dat moment werd ingesteld, waarop het verbond met Israël op de Sinaï werd gesloten. In die tekst wordt gesproken over de 'jaarwisseling'. Het zou duidelijker zijn vertaald als er stond 'bij de wisseling van de seizoenen'. Er is tweemaal per jaar een equinox, als de dag en de nacht even lang duren. Dat moment markeert het einde van de winter en het einde van de zomer. Het woord 'jaarwisseling' betekent niet dat de jaartelling met een jaar wordt verhoogd.

Er vindt op aarde dus tweemaal per jaar een equinox plaats, namelijk op of rond 20 maart en op of rond 23 september, dit is een keerpunt van het jaar.

Het Bijbels nieuwjaar is door God ingesteld op 1 Nisan (Abib). In Exodus 12 vers 2 lezen we: “Deze zelfde maand zal voor u het HOOFD van de maanden zijn, zij zal u de EERSTE van de maanden van het jaar zijn”. We zien dus dat God zelf de Nieuwjaarsdag bepaald heeft en nooit heeft herroepen.

Ida